Het
kingsize bed in het hotel valt toch tegen. Er hebben waarschijnlijk al veel
zwaarlijvige Amerikanen in geslapen waardoor de matras de golven van de oceaan
lijken.
Als je
iets wilt opschuiven moet je omhoog of je glijdt een eindje naar beneden.
Kennelijk worden wij gewogen en te licht bevondenJ
Na het
ontbijt (helaas zonder pancake) gaan we weer op pad. De camping die we
uitgezocht hebben is maar een klein half uur rijden en we zijn er dus zo.
Er is
zowaar plaats en als Renée zegt dat ze niet in het bos wil staan vanwege alle
insecten krijgen we een mooie plaats op een open gedeelte! Onze mini Hilton
verdwijnt in het niet naast de enorme trailers en we worden wat meewarig aangekeken.
We betalen voorlopig voor twee nachten en hebben een optie op nacht drie.
Als de
tent na 15 minuten staat inclusief de matjes en slaapzakken gaan we op zoek
naar het visitorcenter van de White Mountain.
Ook dat is
maar een klein stukje rijden en na wat informatie en een kaart van de bergen
gaan we om in te lopen vast een uur klimmen richting Mount Washington.
Het pad is
makkelijk te herkennen, zo’n twee meter breed en bestaat uit grove rotsen en
kiezels. Tijdens de klim naar boven komen er ook diverse mensen naar beneden.
De één heeft boven overnacht en de ander is vanmorgen vroeg vertrokken en heeft
na de top bereikt te hebben de tocht naar beneden weer aanvaard.
Opvallend
is hoe makkelijk Amerikanen een praatje aanknopen en informatie uitwisselen
over de route.
Na een uur
vinden we het genoeg en gaan ook wij weer naar beneden.
Morgen
zijn we van plan naar de top te lopen en volgens de gekregen informatie doen we
daar tussen de 8 en 10 uur over (heen en terug.)
Dat kan
uiteraard alleen als de weersvoorspelling goed is. Er wordt voor morgen eind
van de middag onweer voorspeld, dus morgen eerst nog een keer goed informeren
voor we echt weg gaan.
Zoals op
elke camping in Amerika heeft onze plaats een eigen BBQ en picknick tafel. We
hebben kolen en vlees gekocht en krijgen met wat moeite het ietwat natte hout
aan de praat. Dat lukt uiteindelijk en al snel hebben we een mooi grijs
kolenveld.
Dat wordt
smikkelen. Om negen uur duiken we de tent in. Morgen, zo lijkt het, wordt een zware dag: De Tuckerman Ravine trail wacht, dus vroeg onder de wol.
Om vijf
uur begint het bij mij al een beetje te spoken door mijn hoofd.
Gisteren hebben
we al twee uur verkend van de trail (een uur naar boven en weer een uur naar
beneden) en we denken te weten wat ons te wachten staat.
Omstreeks
6.45 uur ga ik mijn bed uit om alles in orde te brengen voor de hike vandaag.
Water
koken voor thee voor het ontbijt en er gaat ongeveer vijf liter mee de berg op,
plus voeding: broodjes, repen, stukjes zoute worst en bananen voor de nodige
trek.
Rond tien
over zeven zijn we bij Pinkham Notch; het vertrekpunt van de trail.
We zijn
zeker niet de eersten, de parkeerplaats is al aardig gevuld, Ik zie veel mensen
met rugzakken die je als je wilt bij het begin van de trail kunt wegen.
Lijkt me
geen strak plan want als je het thuis goed hebt ingepakt dan heb je het hoog
nodige bij je en geen gram te veel! Alles moet uiteindelijk die berg op.
Om tien
voor half acht gaan we aan de klus beginnen. Het eerste uur kennen we de route
nog van gisteren, maar dan begint het springen of klauteren van de ene naar de
andere rots.
En dat uur
naar uur.
We hopen dat
als we boven de boomgrens komen het terrein ons wat gunstiger gezind is.
Na
ongeveer twee en een half uur bereiken we de shelter waar overnacht kan worden.
Hier wordt
een klein pauze gemaakt om de inwendige mens wat te verfrissen en wat voeding
naar binnen te werken.
Tot nog
toe hebben we weinig van de omgeving gezien omdat het twee meter brede pad
alleen maar door bos loopt.
Bij een open
stukje met wat uitzicht op de bergen ga ik maar weer eens vragen bij de mede
hikers. Kun je vanaf hier de Mount Washington zien? Niemand kan daar een juist
antwoord op geven omdat de meesten ook vandaag deze beklimming voor het eerst maken.
Na ruim
drie uur komen we in het echte ravijn gedeelte waar we doorheen moeten klimmen.
Inmiddels
heb ik wat informatie hoe ongeveer de route loopt.
Strak
langs de waterval ongeveer loodrecht omhoog!
Het wordt
een potje afzien dat zijn weerga niet kent. De markeringen bestaan uit een streek
gele verf en daar gaat de route ongeveer langs, of er omheen naar gelang jouw
klim
capaciteiten.
Er zit een
echtpaar uit te rusten op een richel en ik word aangesproken over mijn broek
die ik aan heb. Dat is dit keer een rode, gekocht bij Bever de buitensportzaak
waar wij veel spulletjes vandaan hebben.
Ik
antwoord het echtpaar dat het een broek is die speciaal voor buitensport
geschikt is. Als hij nat wordt is hij ook weer heel erg snel droog.
We raken
even aan de praat en het blijkt dat mijnheer vroeger in Nederland gewoond heeft.
Hij heeft gestudeerd in leiden en daarna drie jaar in Hoogeveen gewoond.
Omdat
mijnheer jarig is wil hij dat boven op Mount Washington vieren met de familie.
Ze zijn
zelf extra vroeg vertrokken zodat ze ongeveer gelijk met hun (klein)kinderen
boven zijn. Boven wacht dan een auto om weer terug te gaan.
We hebben
er nu ruim drie en een halfuur op zitten. Het terrein is ongelooflijk zwaar!
Vergelijkbaar
met de Hoge Atlas in Marokko vorig jaar en misschien wel zwaarder.
We zijn
duidelijk ook wat minder ingelopen omdat ons daar de tijd voor ontbrak.
Na vier
uur klimmen zijn we op een kruispunt dat met verschillende andere trails samen
komt.
Voor ons
rest helaas de zwaarste: nog ruim een uur loodrechte wand omhoog.
Het wordt
echt afzien tot het bot. Het is een klauterpartij van jewelste.
Ik heb
toch al redelijk wat bergjes beklommen maar deze is echt een smeerlap.
Helemaal
gesloopt komen we aan op de top, na ruim vijf uur klimmen door de Tuckerman Ravine Trail.
Totaal gesloopt en afgefikt! Na een half uur op de TOP vonden we het zeker de
moeite waard en Dexter van het natuurpark brengt ons veilig terug naar de auto
op de parkeerplaats beneden. Hij doet onderweg aan sightseeing, maar er komt
weinig reactie van de 10 uitgetelde passagiers die hij heeft J.
Morgen
even geen wandelschoenen en geen trail, maar een dagje sightseeing door de
White Mountain.