Thomas & Renée naar de USA

Thomas & Renée naar de USA
Klik op de foto en bekijk ook onze website!! WWW.thomasschoots.nl

donderdag 7 augustus 2014

Dagje bijkomen!!



Gisteravond, na een sobere maaltijd op de camping en even om de vuurpot gezeten te hebben, aangestoken door de overbuurman rollen wij om 21.30 uur hotel mini Hilton binnen.
Geen e-reader komt er meer uit het tasje, totaal gesloopt en uitgewoond gaan we onmiddellijk, de Petzl’s uit (hoofdlampjes) knorren.
De regen gaat wel rustig zijn gangetje de hele nacht door horen we gespetter op het dak van mini Hilton maar dat mag de pret niet drukken.
Om zeven uur slenter ik richting douche met nog lichtelijk verzuurde benen.
Maar het idee dat er vandaag min of meer een rustdag volgt stemt mij in ieder geval monter en blij.
Het thee water pruttelt en rond 8.00 uur gaan we aan een “stevig ontbijt”.
Een half uur later ruimen we de zeiknatte tent (mini Hilton)op, dat is een kwartier werk en dan gaan we richting de bewoonde wereld: North Conway.
We zijn nog wat aan de vroege kant en besluiten bij D&D donuts even neer te strijken. We beginnen ons al heerlijk Amerikanen te voelen met een mega grote koffie en een Muffin, ook van de afmetingen kingsize, zitten we te brainstormen welke Outlet er aan de beurt is.
Ze zijn echt niet te tellen hier en dat komt mede omdat New Hampshire geen tax heft op kleding en schoenen.
Dat betekent dat als de Outlet zaken om negen uur open gaan, de parkeerplaatsen gelijk nokje vol lopen dus je moet er snel erbij zijn.
We proppen met zijn tweeën de muffin naar binnen en de mega koffie is pas voor de helft op en weg zijn we met muffin twee in een doggybag gaat het richting Settlers Green Outlet Village.
Precies op tijd kunnen we nog een plaatje bemachtigen voor Adidas en Levi’s.
Na anderhalf uur gaat Renée nog enkele andere zaken bekijken en ik stel voor om de tent, die nog zeiknat is, te laten drogen op de grasstroken van de Outlet of op de achterklep van de auto.


Dan gaan we op weg naar de Kancamagus hwy. Aan het eind van deze weg moeten we een beslissing nemen: naar het noorden of zuidwesten richting Hanover de plaats waar ik in 1999 een trainingskamp had met de Olympische roei-equipe op Dartmouth college. Ik ben daar ruim drie weken geweest, vandaar ook de liefde voor New Hampshire denk ik.
We stoppen in Lincoln bij Mc Donalds om te kijken of we via internet een motel of hotel kunnen bemachtigen voor niet al te gekke prijs.
Het motel dat we vinden is in Littleton, dus rijden we naar het noorden, via de hwy 93, ook wel de Franconia hwy genoemd. Een schitterende weg aan de westkant van de White Mountain National Forest. Het motel is een leuk en schoon optrekje voor de komende nacht.

We vragen aan de eigenaar van het motel of we in de buurt ergens kunnen eten. Het blijkt dat op 5 minuten loopafstand een Smokehouse zit (grillrestaurant). We lopen er heen en de 5 minuten kloppen precies. We kunnen er onder andere “meatloaf” krijgen. Dat is iets dat Renée alleen van de TV in Nederland kent. In dit restaurant beweren ze dat als je het bij hen eet, je nooit meer om de “meatloaf” van je moeder vraagt J. Omdat we intussen weten dat de hoeveelheid van een maaltijd voor onze begrippen enorm groot is, kiezen we voor een sandwich. Deze keer hebben we goed gegokt, want samen met de chips die je erbij krijgt en de “pickel” ( is een deel van een zure bom) is het voor ons ruim schoots voldoende.
Of de meatloaf van je moeder echt lekkerder is zullen we nooit te weten komen, maar dit smaakte prima!!