Thomas & Renée naar de USA

Thomas & Renée naar de USA
Klik op de foto en bekijk ook onze website!! WWW.thomasschoots.nl

zaterdag 9 augustus 2014

Niagara Falls




Om 07.30 zijn we klaar om op pad te gaan. Als we de straat bij het Motel op rijden zien we pas echt waar we die nacht hebben gestaan.
Rechts van het Motel de Funerol van Ross en links een BBQ Smokehouse en aan de overkant een gigantische begraafplaats. Al met al een inspirerende omgeving en ook wel rustig J.
De reis gaat richting Hanover, naar Dartmouth college, waar ik toch nog even wil rondkijken. In 1999 heb ik hier een hele fijne periode met onze Olympische roei-equipe gehad en zeer genoten van de sfeer op de Campus.



Om hier te mogen studeren kostte dat in 1999 al $ 35000 voor een jaar. Daar was dan wel de huisvesting en het eten bij inbegrepen.
De indruk van de huisvesting herinner ik mij nog erg goed. Een soort kazerne met hele smoezelige kamertjes; echt uitgewoond door de studenten.
Het schoonmaken was één keer per halfjaar: het zijl in de kamer werd vervangen en daarmee was het weer klaar.
De lucht die op zo’n kamer hangt was dan ook echt wel een beetje ranzig maar goed alles went en ik heb er verder niets aan overgehouden. Het eten in de gigantische eetzaal was werkelijk een feest.


Onderweg naar Hanover komen we door het plaatsje Bath. Daar staat de oudste supermarkt van NH. Daarnaast ligt ook een hele oude brug die vandaag na anderhalf jaar renovatie heropend gaat worden. We wachten er maar niet op, maar rijden door naar Hanover.
Daar aangekomen komen we bij een wandeling over de Campus ook de wandelaars tegen die de Appalachian trail lopen. Als we er één aanspreken blijkt dat hij al vijf maanden onderweg is. Vanaf Hanover is het nog ongeveer 431 mijl tot het eindpunt Mount Kathadin, maar de man heeft het zo te zien nog erg naar zijn zin.


Koffie bij Starbucks is voor mij een feest, dus hier naar binnen en aan een heerlijke frappéchino! Renée maakt er een foto van om deze door te sturen via whatts up naar Sharon Thal De mevrouw die de koffie maakt gaat helemaal uit haar dak als ze hoort dat deze foto helemaal naar Nederland wordt gezonden.
We vervolgen de reis richting het zuid westen. Ergens in de buurt van Syracuse willen we naar een camping en dat is van Hanover nog ongeveer 220 mijl.
Maar hoe dichter we bij het overnachtingsadres komen hoe slechter het weer wordt.


Na wat overleg besluiten we een motel te zoeken en dat dan in de buurt van de Niagara Falls. Dat houdt ook in dat er nog flink wat uurtjes bijkomen. De navigatie geeft aan dat we dan om 18.15 uur ter plaatse zijn en dan staat er nog 230 mijl extra op de teller!
Het boeken van een motelletje lukt snel onderweg. We vinden iets redelijk goedkoop alleen de recensies vallen wat tegen maar zeg ik tegen Renée, dat zien we ter plaatse wel.
Nou dat hebben we geweten.
Ik heb zelden zo’n smerig kot gezien, maar veel opties hebben we niet. Alles hier in de buurt van de Niagara Falls is peperduur dus toch maar proberen. Het bed ziet er schoon uit en voor de rest moet je gewoon overal afblijven J.
We gaan direct door naar de Amerikaanse kant van de waterval om dit spektakel bij avond licht niet te missen.
Een parkeerplekje vinden we snel. Even 5 dollar aftikken aan een Indiase man die hier een stukje grond uitbaat als parkeerplaats en we kunnen tot morgenochtend 8 uur blijven staan.
Dat hoeft voor mij ook weer niet, want dan sla ik het slapen in dat ranzige kot over en dat zou heel erg jammer zijn!!


Mijn humeur knapt al snel op bij het aanzien van het gigantische spektakel wat de watervallen tenslotte zijn.
In de avonduren had ik ze ook nog nooit gezien met het schitterende licht dat ze vanaf de Canadese kant op de waterval laten schijnen. Adembenemend mooi! We blijven lekker hangen rond het spektakel en wachten tot het helemaal donker is zodat de gekleurde lichten goed te zien zijn.
Opvallend is dat we hier veel Amish zien. Renée heeft er al veel over gelezen en nu herkennen we ze aan hun speciale klederdracht en ook aan het feit dat ze andere mensen niet aankijken maar totaal in hun eigen wereld blijven.


Tegen tien gaan we slapen. Morgen willen via de brug die de USA met Canada verbindt het spektakel van die kant bekijken.

We worden om 5.30 uur wakker van het vertrek van de buren. Naast vies is het ook nog erg gehorig in dit motel. Geen aanrader dus J.
Gisterenavond hebben we gezien dat een klein stukje verder ook een KOA camping is en dat lijkt ons een prima alternatief voor het motel, waar overigens de uitbater ons gisterenavond nog van harte uitnodigde voor een tweede nacht! (Dat doen we dus maar niet!!)
Door zoals goed Amerikaans gebruik eerst koffie (koffie karamel voor Thomas) te gaan drinken bij Mac Donald weten we de tijd te rekken tot 8.30, maar dan staan we toch echt op de stoep van de camping. We krijgen een mooie plaats en nadat de tent staat gaan we weer naar de watervallen.
Gisterenavond konden we parkeren voor $ 5, maar wanneer we nu op hetzelfde parkeerterrein komen moeten we ineens $ 10 betalen. We trappen er niet in en vinden aan de andere kant van de weg een prachtige plaats in de schaduw voor…..$ 5.
Lopend over de brug over de Niagara rivier lopen we zonder moeite Canada in. Even een stempel in ons paspoort en we mogen door.
Zoals in alle boeken beschreven is het uitzicht op de watervallen hier nog veel mooier. Je kunt nu goed zien dat een deel van de waterval net een hoefijzer is.
Het is, doordat we zo vroeg zijn, nog rustig en foto’s maken gaat makkelijk, we hoeven niet in de rij. We lopen langs het water naar het hoefijzer en worden net als iedereen nat gespat door de nevel van het opspattende water. Dat is eigenlijk best lekker, want het is al behoorlijk warm J.


Als we alles rustig bekeken hebben, de bootjes met toeristen die naar de waterval toe varen en een bezoek hebben gebracht aan het visitor centre lopen we terug richting de brug.
Dan horen we ineens een zanger. Het blijkt een imitatie Elvis te zijn.
Toen mijn ouders in 1978 een broer van mijn vader in Canada bezochten, werden ze ook meegenomen naar de watervallen en nog jaren vertelden ze dat ze daar een “Nep Elvis” hadden gezien.


Nu mogen ook wij van dit fenomeen genieten. Het is aan de leeftijd van de man te zien dat het vast niet dezelfde is als die mijn ouders mochten aanhoren.
Wij houden het na 10 minuten voor gezien en gehoord!! Twee straten verder horen we de man nog zijn best doen!
Zoals gezegd is de Canadese kant van de watervallen echt mooier dan de Amerikaanse kant Maar….wat de Canadezen als enorme kermis er omheen maken, gaat elke fantasie te boven.
Van reuzenrad tot spookhuis, van gokhal tot “Bush restaurant” je kunt het zo gek niet verzinnen of het is er. En om de aandacht te trekken hebben ze allemaal veel geluid en veel verlichting. Om even aan de herrie te ontkomen schieten we bij “Wendy’s” naar binnen om nog maar een keer kip met frites te eten. Volgens mij is het de “place to be”, maar volgens Renée niet. Zij kan geen kip en frites meer zien!


We lopen terug naar de brug om weer naar de USA kant te gaan en komen het Hard Rock café tegen. Daar wordt, live, mooie muziek gespeeld. We luisteren een poosje en gaan dan echt door. Om Canada uit te komen moeten we door een tourniquet, waar we per persoon 50 dollarcent in moeten doen. Gelukkig staan er wisselautomaten, dus is ons probleem “geen muntjes” snel opgelost.
Aan de Amerikaanse kant wil de douane weten hoe lang we in Canada geweest zijn en wanneer we de VS weer gaan verlaten. Na antwoord op deze vragen gegeven te hebben marcheren we zo het land weer in!