Thomas & Renée naar de USA

Thomas & Renée naar de USA
Klik op de foto en bekijk ook onze website!! WWW.thomasschoots.nl

vrijdag 15 augustus 2014

Washington DC




Om 9.00 uur vertrekken we van de camping na een spookachtige nacht in de laundry.
We rijden naar Shenandoah Park en de zon, die we de laatste dagen maar weinig gezien hebben, schijnt uitbundig.
Gisteren had ik een gesprek met de eigenaar van de camping die van Zwitserse afkomst is, over het spookachtige weer in en rond het Shenandoah park.
Hij vertelde dat het met de hoge luchtvochtigheid te maken heeft en de hoogte plus de enorme hoeveel bos die het park kent. Hij zei er gelijk bij dat het morgen prachtig weer zou worden en het klopt exact.
Gek, die laatste opmerking heb ik meer gehoord van Oostenrijkers en Zwitsers:” Morgen ist das wetter wieder schön”.
We klimmen omhoog naar 3000 feet, steken nu het park dwars door en rijden een schitterend dal in. Links en rechts wat (Amish) boeren en mensen die vooral hun handwerk zoals quilts aanprijzen. Er is veel appelcider en honing in alle maten en soorten te krijgen.
De weg richting Washington wordt breder en drukker. De camping die we op het oog hebben ligt zo’n 28 mijl van het centrum van Washington. Dat lijkt veel maar dat is het niet voor Amerikaanse begrippen.
Omstreeks half een zijn we op camping Capitol KOA campground.
De ontvangst is echt Amerikaans vriendelijk en ik kan nog net uitbrengen dat het wel goed gaat met de ogen op half elf van de slaap na een brakke nacht en nog steeds die putlucht in mijn neus.
Eerst kiezen we voor een plaats voor de tent maar “de escort”, die ons naar onze plek begeleid ( bij KOA campings gaat niets zonder escort J) zegt dat het waarschijnlijk vannacht weer gaat regenen en dat ze ook cabins hebben. Dat is niet tegen dovenmansoren gezegd.
Weer eens lekker op een plastic matras J daar zeg ik dit keer geen nee tegen!


Na een verkwikkende nacht ontwaak ik uit een diepe roes. Lekker weer eens zo’n nachtje doorhalen. Een lekker ontbijt met rozijnen-notenbrood en een kop thee dan zijn we klaar voor Washington DC.
Om negen uur staan de busjes gereed om ons naar het centrum van de stad te brengen.
Tom, onze chauffeur, geeft een nummertje scheuren met een busje ten beste en precies 45 minuten later staan we voor het Capitol, ”het huis waar niemand werkt” volgens Tom.



We gaan de lange rij met trappen op en staan dan aan de ene kant oog in oog met het imposante gebouw het Capitol en aan de andere kant kijken we uit over de The National Mall. Een gigantische laan met talrijke musea en andere hoogwaardigheid gebouwen.
We lopen eerst richting het “oude postkantoor” waarin nu talrijke restaurantjes en koffiehuizen zijn gevestigd.

We passeren het Court of Justice en daar staan een aantal camera’s opgesteld voor de ingang. Ik zeg tegen Renée “Laten we eens even kijken wat hier aan de hand is”.
Ik zie een interview met een “statige” heer en ook de schrijvende pers is aanwezig.
Aangezien ik ook schrijf, weliswaar maar een blog maar toch, kan ik mijn nieuwsgierigheid slecht onderdrukken en vraag aan een dame die ijverig aantekeningen maakt waar het allemaal overgaat.
Zij gaat mij heel uitgebreid uitleggen dat James Risen een boek heeft gepubliceerd wat hij geschreven heeft in de tijd in dat hij in Irak verbleef.
De informatie die hij daarbij gebruikte was geheim en hij wil niet prijsgeven wie zijn bron is en wordt hiervoor vervolgd. Het is een al jaren lopend conflict en er zijn intussen duizenden handtekeningen verzameld van mensen die het met James eens zijn en vinden dat de persvrijheid geschaad wordt als James veroordeeld zou worden.
Deze handtekeningen worden nu aangeboden door de in de USA zeer bekende TV Host Phil Donahue. Wie kent hem niet. Vandaar de massale opkomst van de pers.
Maar we waren op weg naar “het oude postkantoor”“ en dat is nog een paar blokken verder.
De koffietrek is op dit moment best hevig en na een kwartier lopen staan we oog in oog met jawel “het oude postkantoor”.



Op een bord achter het hek staat dat dit pandje (ongeveer net zo groot als het paleis op de Dam) wordt gerenoveerd dus pech en nog geen koffie.
Aangezien wij normaal iedere ochtend rond acht uur al aan een lekkere bak zitten begint ons lijf ook een beetje ontwenningsverschijnselen te vertonen. Met nerveuze trekjes en een beetje beverig hunker ik nu echt wel naar het heerlijke bruine vocht.
We lopen stevig door en passeren het Ronald Reagan huis; ook daar geen koffie.
Dan maar door naar het Witte Huis.



Imposant om dit te bekijken. De beveiliging is er erg hoog en we moeten het doen met de plaatjes die we schieten door de tralies van het hek.
Maar toch is het wel indrukwekkend dit gebouw van dicht bij te bekijken.

En dan is er eindelijk KOFFIE bij Cosi, een Joods koffiehuis met heerlijke koffie en een echte Joodse koek!!
Daarna bekijken we de andere zijde van het Witte Huis. Ook deze kant is heel imponerend.
Uiteraard zijn er veel toeristen maar dat is in het geheel niet storend.


We beginnen nu aan een serieuze kant van de Amerikaanse geschiedenis.
De dood van de President Kennedy heeft op mij en ik denk op meer dan de halve wereld bevolking een zeer diepe indruk achtergelaten.
Dat is ook de reden dat wat mij betreft een bezoek aan de begraafplaats Arlington niet mag worden over geslagen.

We nemen de metro en gaan naar de andere kant van de Patomac River. Daar zien we als we als we bovengronds komen het niet afzienbare ereveld met duizenden kruizen van gevallen militairen. Heel erg indrukwekkend.
In het informatiecentrum van de begraafplaats krijgen we een folder met daarin een beschrijving waar de belangrijkste personen liggen begraven.Het hele ereveld is verdeeld in kavels en op kavel 45 vinden we de Kennedy's: John F, Robert, Edward en Joseph en ook het graf van Jaqueline en hun kinderen.Ik krijg kippenvel als ik er aan terugdenk.

Ook de stromen mensen die min of meer rechtstreeks naar het graf van de Kennedy’ s gaan is heel bijzonder. Je hoeft alleen maar de stoet mensen te volgen en zij brengen je langs de graven. Een bezoek dat je niet snel vergeet.
We keren weer terug naar het centrum van Washington en gaan naar China Town om te kijken of we nog een kleine snack kunnen scoren. Dat moet lukken gezien het aantal restaurants dat hier zijn.
We vinden er een die heerlijke broodjes maakt met Rostbeaf en Turkey en deze vinden gretig aftrek. Ze zijn net als alles in de States BIG. Een complete maaltijd.

We dwalen nog heerlijk door de stad. Als we bij het sportpaleis Verizon center komen waar een basketbal grootheid aan een soort kruisverhoor wordt ontworpen kijken we even hoe dit afloopt. Er worden een aantal vragen op hem afgevuurd die hij moet beantwoorden. Hij mag er maar twee missen als dat er meer zijn krijgt hij een “penalty”. Hij weet niet wat dat is totdat hij de tweede vraag mist en er twee mega kerels een enorme teil met ijswater boven zijn hoofd leeg gieten. Hij springt met een enorme sprong op en zegt dat hij tijdens zijn spel deze hoogte niet eerder heeft gehaald.
De menigte ligt in een deuk en de fotocamera’s leggen alles vast.


Het einde van het bezoek aan de stad komt dichterbij. Om vijf uur komt Tom ons halen bij het Capitol en brengt ons weer veilig op de camping.
Weer een TOP DAG. Morgen gaan we richting Philadelphia!